بنام خدا

نکوهش بی‌جا

سیر، یک روز طعنه زد به پیاز *** که تو مسکین چقدر بد بویی!

گفت، از عیب خویش بی‌خبری *** زان ره از خلق، عیب میجویی

گفتن از زشترویی دگران *** نشود باعث نکورویی

تو گمان می‌کنی که شاخ گلی *** به‌صف سرو و لاله میرویی

یا که همبوی مشک تاتاری *** یا ز ازهار باغ مینویی

خویشتن، بی‌سبب بزرگ مکن *** تو هم از ساکنان این کویی

ره ما، گر کج است و ناهموار *** تو خود، این ره چگونه میپویی

در خود، آن به که نیک‌تر نگری *** اول، آن به که عیب خودگویی

ما زبونیم و شوخ جامه و پست *** تو چرا شوخ تن نمی‌شویی